afvuren elektronen | Allios Deite Eikona - Ada Goverde

Camera

Soms vraag ik mij af waarom ik fotograferen zo leuk vind. Vanaf het moment dat ik een camera in mijn handen kreeg maak ik met veel plezier foto’s en leg ik graag de dingen die ik zie, die mij opvallen en die ik bijzonder vind vast. Op vakantie of op feestjes met vrienden of familie was en ben ik vaak degene die de foto’s maakt. Ondanks dat bijna iedereen tegenwoordig een mobiel met camera in zijn of haar broekzak of tas heeft zitten. Ik ben altijd degene die niet op de foto staat. Maar waarom? Misschien heeft het te maken met het feit dat ik visueel ben ingesteld, ik denk in beelden.

Film in mijn hoofd

Als ik lees of als iemand een verhaal vertelt, zie ik een film voor mijn geestesoog. Daardoor krijg ik wel eens de slappe lach. Ooit, tijdens mijn studie, stond een docent tijdens een college uit te leggen hoe een elektronenmicroscoop werkt. Eigenlijk komt het erop neer dat er een kanonnade aan elektronen wordt afgevoerd. Door de verspreiding van elektronen te meten, wordt een beeld gevormd van het monster in de microscoop.

De film die zich in mijn hoofd afgespeelde was er één van een mannetje met een kanon die boven in de microscoop verstopt zat en die met een lont in hoog tempo zijn kanon stond af te vuren. Ik krijg er spontaan de slappe lach van. Eén van mijn klasgenoten vroeg wat er aan de hand was. Toen ik hem het beeld schetste, kreeg ook hij de slappe lach. En het mooiste; we waren een jaar of 20 maar we werden door de docent vriendelijk maar dringend verzocht de collegezaal te verlaten. Met het tentamen is het trouwens helemaal goedgekomen. 

Denken in beelden

Zo beeldend denk ik dus, maar ondertussen weet ik dat het nog veel verder gaat. Aan de hand van één foto kan ik mij een hele vakantie herinneren. Een foto die ik eerder beschreven heb, gemaakt tijdens een wintersportvakantie, is zo’n voorbeeld. Een ander voorbeeld werkt andersom. Ik had een idee gekregen voor een blog. In grote lijnen had ik de tekst al in mijn hoofd, maar voor ik een pen en papier had kunnen pakken was ik bezig geweest met een paar dingen die eerst moesten gebeuren.

Daardoor was ik dus het hele verhaal kwijt, alles, zelfs het onderwerp. Alsof alles in rook was opgegaan. Ik heb het laten rusten met het idee dat het op enig moment wel weer boven zou komen drijven. Later die dag ging ik wat foto’s controleren die ik in de dagen daarvoor gemaakt had. Terwijl ik die foto’s bekeek, viel bij één foto het hele verhaal weer binnen, zo sterk kunnen beelden zijn. Mocht je je afvragen welke blog dat het was; het was het verhaal van de bloedbank. 

[/fusion_text][/fusion_builder_column][/fusion_builder_row][/fusion_builder_container]

Recommended Posts

No comment yet, add your voice below!


Add a Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *